PDD – Proleter Devrimci Duruş Devrimler Tarihin Lokomotifidir
1995 yılında “gözaltında kaybedilen” Hasan Ocak’ın annesi Emine Ocak, 23 Temmuz günü 89 yaşında hayatını kaybetti. Emine Ocak geçirdiği kalp krizinden dolayı yaklaşık bir aydır yoğun bakımdaydı.
Emine Ocak, kayıplara karşı mücadelenin büyütülmesinde önemli bir misyon oynadı. Oğlu Hasan Ocak’ın kaybının ardından, ailesiyle birlikte büyük bir mücadele verdi. Bir yandan resmi kurumları arşınladılar, bir yandan basını ve kamuoyunu harekete geçirdiler. Ve 58 gün sonra Hasan Ocak’ın cansız bedenini Beykoz’da kimsesizler mezarlığında buldular.
Emine Ocak “Hasan’ım kimsesiz değildi; ama yapılan işkenceleri kimse görmesin diye Kimsesizler Mezarlığı’na gömmüşler” diyecekti. Onu oradan alıp Gazi Mahallesi’ndeki mezarlığa gömdüler.
Hasan Ocak’ın mezarının bulunması, verilen mücadelenin bir sonucuydu. O güne dek “gözaltında kaybolanlar”dan hiç haber alınamamıştı. Bu durum kayıplar mücadelesinin büyümesi ve kitleselleşmesinde dönüm noktası oldu.
Emine Ocak, Hasan’ın kaybından sonra İnsan Hakları Derneği’nde (İHD) gözaltında kaybedilenlerin aileleriyle tanıştığını, “başka kimse bu acıyı yaşamasın” diye acılarını, umutlarını birleştirmeye karar verdiklerini söylüyor.
Her Cumartesi günü Galatasaray Meydanı’nda oturma eylemi böyle başladı. Önce bir avuç anne, baba, kardeştiler; sonra yüzlerce, binlerce kişiye ulaştılar. Galatasaray Meydanı, Cumartesi Anneleri ile özdeşleşti ve toplumsal mücadelenin önemli bir odağı haline geldi. Sadece İstanbul’da değil, Diyarbakır, Adana gibi pek çok ilde Cumartesi günleri kayıplar için oturma eylemleri yapılmaya başlandı.
27 Mayıs 1995’te başlayan ilk oturma eylemi, halen sürüyor. 1060. haftalarını geride bıraktılar. Fakat bu yıllar içinde defalarca gözaltına alındılar, yerlerde sürüklendiler, hapse atıldılar. Onların içinde Emine Ocak da vardı. Mahkeme heyetine bağırdığı için ayrıca hapis cezası verdiler ve bir ay cezaevinde yatırdılar.
Her Cumartesi, Galatasaray Meydanı polis ablukasına alındı, yıllarca oraya gelmeleri, basın açıklaması yapmaları yasaklandı. Ama yılmadılar. Sonunda meydanı yeniden kazanmayı başardılar.
Emine Ocak “biz vazgeçersek, bu ülke kaybedenlerin cenneti olmaya devam edecek” dedi. Onların bu kararlı, dirençli mücadelesi sonucunda “gözaltında kayıplar” azaldı, devlet geri adım atmak zorunda kaldı. Bu eylemlerden birinde, gözaltından çıkan genç birinin yanlarına gelip “ben sizin sayenizde yaşıyorum, yoksa beni de gözaltında öldüreceklerdi” demesi, en büyük gururları, mükafatları oldu.
Emine Ocak, Cumartesi Anneleri’nin simge ismidir. Cumartesi Anneleri de kayıplar mücadelesinin katalizörü olmuştur. 30 yıldır bu mücadeleyi kesintisiz sürdürüyorlar. İçlerinden bazıları bu mücadele içinde hayatını kaybetti. Şimdi onlara Emine Anne de eklendi.
Çocuklarının mücadelesinin bir parçası olan “ANA”larımızı unutmayacağız. Onlar, sadece kendi çocukları için değil, tüm devrimci çocukları için mücadele verdiler; demokratik hak ve özgürlükler mücadelesinin birer savaşçısı haline geldiler.
Emine Ocak şahsında, kaybettiğimiz tüm ANA’larımızı saygıyla, minnetle, özlemle anıyoruz.
